Κυριακή 26 Ιουνίου 2011

ΟΤΑΝ ΕΒΛΕΠΑ ΤΑ ΚΑΡΑΒΙΑ ΠΟΥ ΠΕΡΝΟΥΣΑΝ ΑΠΟ ΤΟ ΒΟΣΠΟΡΟ!..

Ενώ έβλεπα τα καράβια που περνούσαν από το Βόσπορο, ταυτόχρονα έστελνα και τις αρμονίες της μουσικής που άκουγα στον ουρανό...Οι αναμνήσεις μου όταν χαιρετούσανε την πόλη αυτή, η ιδέα που ήτανε στο μυαλό μου, με φόβιζε...


Επειδή τα κόκκαλα μου θα κρυώνανε μακριά από τον τόπο μου... Άρα το μέλλον δεν θα βγάλει μπροστά μου ελπίδες! Αλλά στεναχώριες...



Πια θα είναι πολύ μακριά μου ο Λεωνίδας Αστέρης με τους πικρούς του υμνούς... Ο Ιωάννης Χαριτιάδης θα ξαναζήσει με την όμορφη φωνή του άμα βρεθούν κάποιοι που να τον ακούσουν κάποτε. Η φωνή του Πατριάρχη Βαρθολομαίου θα ζήσει ανάλωγα με αυτούς που θα τον συζητήσουν κάποτε. Το μόνο που ξέρω είναι ότι αυτουνούς που είχανε γεννηθεί σε αυτήν την Πόλη, τα κόκκαλα θα κρυώσουν σε ξένο τόπο! Και κανένας δεν θα καταλάβει τους καημούς τους εύκολα! Ώ Πάτερ Φιλόθεε... Ξέρω ότι η ψυχή σου θα ξαναπερπατήσει στα σοκάκια της Πόλης αυτής και θα χτυπήσεις τις καμπάνες των άδιων εκκλησιών όταν κοιμηθεί το σώμα σου στην Αθήνα... Κυρία Ευφημία! Θα αφήσεις τον άντρα σου μόνο του ?



Ώ Πόλις! Σε βλέπω χάλια σήμερα! Έχασες όλο το χρώμα σου! Δεν παίρνω την μηρωδιά του πασχαλινού τσουρεκιού στα σοκάκια σου...Δεν ακούω πια καμπάνες από τις εκκλησίες σου! Εσύ τελείωσες πια βρε Πόλη! Έχασες όλη την ομορφιά σου!

Πια και εγώ φευγώ από σένα! Γιατί δεν μου άφησες τίποτα σχετικά με μένα σε σενα... Μια δασκάλα μου έλεγε και δεν την πίστευα...Όντως η ζωή είναι από δύο πλευρές! Σε μια πλευρά είναι οι νεκροί, στην άλλην είμαστε εμείς, οι ζωντανοί...Οι νεκροί μοιράζουν το χώμα τους χώρις να ρωτήσουν θρησκεία, εθνικότητα, γλώσσα ή κάτι άλλο. Εμείς οι ζωντανοί τρωγόμαστε μεταξύ μας για να δείξουμε το ποιος είναι καλύτερος...



Γεια σου Πόλη! Φεύγω να βρώ το χρώμα σου που είχες όταν ήμουν μικρό παιδί!



Άκουσα από μια ταινία που έλεγε ο παππούς :



Πρέπει να μιλάς για τον τόπο που πας! Όχι για τον τόπο που άφησες! Να ξέρεις όμως, εγώ πάντοτε θα μιλάω για τον τόπο που άφησα! Με μεγάλη νοσταλγία!